Rasy: potomkowie Zefira

Koń andaluzyjski znany był przez wieki jako słynący z wielkiej urody i odwagi koń bojowy. Te pochodzące z terenów Półwyspu Iberyjskiego konie o orientalnych korzeniach zdobyły serca hodowców na całym świecie.

Wygląd i charakter

Konie andaluzyjskie nazywane są także PRE, po hiszpańsku Pura Raza Española. Oznacza to czystą rasę hiszpańską po polsku. Konie andaluzyjskie znane są ze swej siły i odwagi, toteż wykorzystywano je przez pewien czas w boju. Znaczenia dodaje im też proporcjonalna sylwetka – silnie umięśniona i atletyczna. Nogi długie, lecz mocne, zwarta kłoda i silny zad o nisko osadzonym ogonie oraz szlachetna głowa o prostym profilu osadzona na poprawnie umięśnionej szyi utwierdzają to przekonanie. Konie andaluzyjskie najczęściej są siwe i gniade, ale mogą też być kare, kasztanowate i bułane. Ich wysokość waha się między 152 a 155 cm.

Są to konie spokojne, cierpliwe i łagodne, a także bardzo posłuszne a przez to świetnie nadające się do jazdy.

Ruch koni andaluzyjskich jest niesamowicie płynny, regularny i swobodny, dlatego z przyjemnością są one wykorzystywane do ujeżdżenia klasycznego lub pokazów, a także zaprzęgów.

Historia

Pura Raza Española to jedna z najstarszych ras koni, korzenie tej rasy sięgają tysiące lat przed końcem ostatniej epoki lodowcowej. W czasach starożytności uważano te konie za potomków boga zachodniego wiatru, Zefira który według mitologii był ojcem dwóch nieśmiertelnych koni ciągnących rydwan trojańskiego Achillesa. Konie andaluzyjskie były traktowane wówczas za stworzenia boskie i nieskalane. Szczególnie ubóstwiane były siwo umaszczone konie o ciemnych oczach i czarnych kopytach.

Do ras iberyjskich (także andaluzów) wielokrotnie dolewano krwi orientalnych koni wschodu, a także koni z południa Europy i północy Afryki. Umożliwiły to najazdy innych plemion i szlak handlowy biegnący również przez Hiszpanię, dający szansę na handel końmi z iberami. Konie berberyjskie z Afryki Północnej miały także zdecydowany wpływ na ukształtowanie konia iberyjskiego, który ukazał się w zwiększonej zwinności, szybkości i elegancji.

Konie andaluzyjskie świetnie sprawdzały się w boju, dzięki temu zasłynęły jako idealne konie wielu średniowiecznych rycerzy. Zawdzięczamy im również powstanie idei wyższej szkoły jazdy.

Klęską rasy andaluzyjskiej okazała się dolewka krwi duńskiej, normandzkiej i flamandzkiej. Konie te stały się cięższe, utraciły swoją elegancję i płynny ruch. Próbowano naprawiać tę pomyłkę pokryciami z końmi czystej krwi arabskiej, ale to tylko spowodowało utratę całej majestatycznej siły koni bojowych. Na szczęście rasę uratował zakon kartuzjańskich mnichów i wielbicieli czystej rasy andaluzyjskiej. Hodowano tam czystą formę rasy andaluzów, którą nazwano koniem kartuzjańskim.

Ciekawostka

Konie andaluzyjskie są też często używane jako aktorów w bajkowych filmach, takich jak na przykład Władca Pierścieni czy Kopciuszek. Te piękne zazwyczaj siwe konie o czarujących grzywach i ogonach świetnie grają swoją rolę, prawda?

Źródła:

• wikipedia.org

• 8 Things You Didn’t Know About The Andalusian

   

• książka „KONIE. Jak rozpoznać 50 ras” Camilla de la Bedoyere
• książka „Piękne konie” Tamsin Pickeral, Astrid Harisson